Heel lang geleden  woonde in een klein afgelegen dorpje een           

 " dapper klein hondje  van een engels aristocratisch ras. "

Zijn naam was op zich niet zo bekend voor ons, hij werd op zijn alledaags Reksio genoemd .

Het ontbrak het hondje  niet aan fantasie, elke keer als ie aan t wandelen was rende hij blaffend achter de dorps bussen aan die hij aanzag voor alle soorten monsters die een dapper hondje zoals hij kon bedenken .

De bedoeling en de toekomst van zijn leven was ook niet al te ingewikkeld, t was namelijk het hart te winnen van de plaatselijke prinses,  dochter van een grote landgoed eigenaar, die door de dorpsgek uitgeroepen was als een man van hoge afkomst,  schatrijk en iemand met een hart van goud, een weldoener en een zegen voor het dorp. Dat was in ieder geval zijn vaste standpunt dat hij, als t moest, heel hard kon verdedigen, maar gezien zijn nieuwe jas en laarzen die hij nooit in zijn leven zelf kon bekostigen, kwam dat niet bepaald overtuigend over op de rest van het plaatselijke publiek.

Links gerichte tongen spraken over hem als beul en een uitbuiter die vooral aan zichzelf  dacht en zijn dochter  achter slot en grendel had verborgen, niet bepaald richting het plaatselijke publiek toe,  wat ook niet zonder enige reden was.

Maar op een avond, toen de volle maan op zijn hoogst in de hemel zijn plek kreeg, gebeurde er een drama.

De zeer geliefde dochter van onze landgoed magnaat en eigenaar van het enige dorpscafé met een

"happy  our "

die als de kern van haar bestaan diende, was ontvoerd door nader moeilijk te omschrijven beest [ t was erg donker want er zat een flinke wolk voor de maan ] .

Maar aan de achtergelaten sporen te zien was het de plaatselijke dronkaard en fantast

" Meneer " de draak .

Nadat het drama  gebeurd was, begon de landgoed eigenaar met de tranen in zijn ogen, om hulp te roepen. 

Waar t op neer kwam was, dat hij  beloofde een beloning uit te rijken van de plaatselijk valuta waar hij nota bene en

per " toeval "zelf de drukker van was, en ook bood hij de hand van zijn zo geliefde dochter voor degene die lef en moed had om zijn dochter veilig thuis te brengen .

Maar ondanks zijn blijvende gejammer stapte niemand naar voren. Toen hij de hoop  bijna opgegeven had zei ons dappere hondje: "Ik  ga t doen, al zal ik t met mijn dood bekostigen."

"Mijn zegen heb je, ga en overwin, en zorg  vooral dat mijn dochter veilig thuiskomt" zei de vader die tegelijkertijd met alle aandacht muggen aan t plafond zat te tellen.

 Reksio, schrik van de meeste lokale kippen,  greep naar zijn katapult en vertrok

De op dat moment dienstdoende pastoor zegende hem nog op afstand, maar Reksio was al ver weg.

Na een niet te lange reis kwam ons hondje aan, de toch een beetje aan de kleine kant [zou jij  kunnen zeggen] grot, wel met een mooi koperen afdakje, waar je aan kon zien dat er ooit flink voor gespaard was, dat ook op eerste oog mooi onderhouden was. Het was niet te vergelijken met de rest van t gebouw, dat zo een beetje een compleet bouwval was.

Hij begon hard te roepen. "Kom naar buiten laf beest dat je bent !!!" Drie keer, en dat alles om in gevecht  te kunnen gaan

met zijn tegenstander die verdacht lang op zich liet wachten.

Na een uur in het hete, zomerse weer te hebben gezeten, t was op t moment begin augustus, kwam de draak naar buiten en je kon direct zien dat hij paar glazen te veel op had, hij zei dan ook direct: "laat je wapen toch vallen mijn dappere tegenstander. Hier heb je jou heks die de hele dag zit te vloeken, te lui is om op te ruimen, niet kan koken en te lelijk is om me mee op de markt te kunnen vertonen."

Omdat onze Reksio een hond van een eer was, nam hij zijn heks terug  mee naar haar huis.

Wat onze dame wel  opviel, was dat hij weinig zei en veel met zijn ogen zat te draaien toen zij vertelde over haar toekomst plannen.

Een week later gingen zij op zuinige voet trouwen, het complete dorp riep: "hoera en op de volgende honderd jaar" en nog van alles, soms een paar scheldwoorden ertussen door. Veel anders was er verder niet te doen op t feest.

Twee dagen later was ons hondje spoorloos verdwenen en zou zijn geliefde tot de rest van haar leven maagd blijven.

Er waren gewoon geen helden meer over in het dorp. De dorpsgek wilde het er wel op wagen,  maar niemand nam hem serieurs.

Een mier zoals zij was.

Op zich zou je kunnen zeggen dat zij hetzelfde was zoals haar collega mieren ook misschien waren.

 Nu zij volwassen, qua mieren leeftijd is geworden,  is zij daar nog steeds niet helemaal zeker van, maar daar gaat het verhaal niet over.

Waar het wel over zou gaan was dat de mier, zo ver zij zich kon herinneren, vol met gedachten zat, in alle soorten en maten, die voornamelijk afkomstig waren van het mierenopperhoofd, die op bepaalde momenten van de dag meestal niets beters te doen had dan zich te gaan uiten op zijn eigen manier, zoals in zijn geval was  van allerlei soorten verhalen te vertellen die niet altijd op de waarheid of op de feiten gebaseerd waren, waar de kleine mier zich al heel vroeg van bewust was.

Maar omdat onze mier op zich vrij goed gelovig van aard was, had zij altijd een beetje ruimte in haar nogal 

grote kop zoals een mier zou moeten hebben voor t geval dat er iets van waarheid in de verhalen zat

van haar grote opperhoofd, waar zij ook heel veel om gaf en hij niet zijn positie ging verliezen in de ogen van de mier.

Anders gezegd, zij geloofde dus werkelijk alles. Ook al wist zij toen al beter.

Heel vroeg ging de mier op zoek naar de antwoorden door heel veel te lezen over de mooiste verhalen die zij kon vinden in haar plaatselijke bibliotheek.

En begon zij ook naar passende muziek te luisteren die haar nog dichterbij de wereld vol magie, avontuur, ruimteschepen, magische onderwater voertuigen, luchtballonnen, indianen en cowboys, ridders en prinsessen en van alle soorten beesten en draken, bracht. Zelfs had zij gelezen een boek over een alligator die bij een klein jongen in de badkuip woonde. Er was dus een overvloed aan verschillende soorten informatie, die niet altijd helemaal overeen kwam met de werkelijkheid, die om haar heen plaats vond.

Maar ja, door in alles wat in die verhalen te vinden was te geloven, vroeg eerder of later om problemen.

Die kwamen ook vrij snel, mede doordat de mier heel vroeg leed aan 'anders werkende logica',  

die niet op dezelfde lijn zat met zijn soortgenoten.

In plaats van stenen, takken en insecten te verzamelen zoals zijn soortgenoten deden, 

ging zij voornamelijk luchtkastelen bouwen om steeds dieper in haar wereld te vluchten. Mede doordat zij niet echt serieus genomen werd, zelfs vierkant uitgelachen en misschien wat erg vaak  afgerekend werd met haar gebreken, die haar soortgenoten ook vast en zeker hadden.

Een van de eigenschappen die zij nog had was dat zij niets op haar eigen mierenschool kon leren. Zij was niet echt iemand waar je over kon zeggen dat zij een beetje  'traag ' was, maar t drong bij haar niet door wat de leraren op school te vertellen hadden, en hoe hard zij ook hun best deden om  haar iets van de leerstof te kunnen uitleggen, zij snapte er meestal niets van.

Wat zij wel goed kon was volle nachten door gaan met lezen, over door haar in de plaatselijke  bibliotheek wonende verhalen, die zij prettiger en  meer aangenaam vond dan de wereld om haar heen en is zij daar mee haar innerlijke ziel, waar zij  overvloed aan heeft, in gaan richten. Met de informatie die in haar ogen beter, of ieder geval , prettiger was om mee te leven, dan die wat zij om